Yoani Sanchéz , a força da humildade.


Eloquente e bastante articulada, a jovem blogueira Yoani Sanchéz tornou-se uma celebridade entre os brasileiros e um calo seco e dolorido para seus desafetos. Não que ela os tenha procurado, mas em sua visita ao Brasil Yoani provou o gostinho da ardilosidade da imprensa brasileira. Logo de início suas aparições foram contempladas com a presença de "manifestantes" contrários e entre cartazes pré-cozidos e palavras de ordem pra lá de conservadas, gritavam "fora mercenária". Nem cabe lamentar estes fatos, afinal estamos tão acostumados a isso não é mesmo? Pratica-se estes atos aqui no Brasil desde que me conheço por gente. Receitinha simples: Planta-se um punhado de "manifestantes" que na verdade são agitadores e dá-se a eles panfletinhos, faixas e cartazes prontos. Ueba!!!! Lá se foi nosso miojo político! Mas se os tais manifestantes de araque são algo comum em nosso País, imagine só a nossa pérola mais valiosa, a chamada sabatina de imprensa. Yoany Sanchéz foi sabatinada por toda sorte de jornalistas e pasmem senhoras e senhores: Nesta hora em nome da ética, o corporativismo ficou de lado. Sim porque a Yoani além de blogueira é formada em jornalismo. Após acompanhar todas as matérias que pude referentes a trajetória dela no Brasil, confesso que encantei-me com a sua simplicidade, a desenvoltura e a inteligência. Bastante articulada, Yoani sabia identificar as perguntas sutis e cheias de veneno de alguns "jornalistas". Algumas delas tão mordazes e escancaradas que só faltaram vir com tapas na cara da blogueira, mas ela sorria e numa elegância e equilíbrio fora se série, respondia e deixava o algoz em saia justíssima diante das câmaras. Yoani Sanchéz amarelou o sorriso de muito jornalista brasileiro metido a besta. Suas respostas eram á altura das perguntas, mas com uma elegância, uma clareza e desprendimento incríveis. Quando tentaram lhe dar um partido político, ela soube responder. Quando tentaram insinuar que estava sendo patrocinada pelo governo americano, ela soube responder, quando lhe perguntaram sobre quem seria o melhor sucessor de Raul Castro, ela soube responder. Aliás ela soube responder a todas as perguntas com a classe de uma jornalista e a coragem de uma blogueira. Ficaria feliz se pudesse ver algumas Yoanis Sanchéz no Brasil. Queria ver pessoas com um discurso claro e corajoso, verdadeiro e imbuído verdadeiramente em causas sociais. Sua vinda ao Brasil não serviu somente para levantar questões sobre seu País, mas serviu também para mostrar como nós tratamos os que aqui chegam com suas opiniões na bagagem. Serviu para mostrar que isso é o exemplo de patriotismo, de fidelidade a um povo. Serviu para mostrar que temos também enrustidos em meio ao povo, pessoas que se prestam ao papel de "manobristas" e que os verdadeiros autores das manobras se escondem atrás da caríssimos ternos de linho. A vinda de Yoani Sanchéz também serviu para mostrar a força que tem o blogueiro e que blogueiros não tem editores chefes, redatores ou quem quer que seja para lhes dizer o que escrevam. O que vimos nas aparições da blogueira foram manifestos de apoio e meia-dúzia de gatos pingados e bem pagos para agitarem os ambientes. Ela, obviamente esperta e muito inteligente não se deixou abalar publicamente e com aquele sorriso poderoso e palavras precisas, metralhou seus falsos seguidores e amarelou os dentes dos jornalistas mais afoitos. Juro que desejei tê-la conhecido para parabenizá-la e lamentei o fato de termos estado a quatro horas de distância e eu não pude ir até ela, mas como blogueiro, deixo aqui a minha manifestação de apoio e solidariedade em nome de todos os brasileiros que souberam te receber com educação, carinho e o respeito que lhes são devidos. Espero que em breve retorne ao Brasil e fique um pouco mais, sem muitas aparições e curtindo mais a beleza do nosso País e de preferencia que eu saiba onde estará para poder visitá-la. Creio eu que um País considerado a sexta maior economia mundial, maior país da América Latina, País cujo povo tem fama de ser hospitaleiro e simpático, deve saber receber bem a todos que lhe visitam, obviamente isto vale principalmente para as autoridades, que no mínimo deveriam dignar-se a dizer olá a uma visitante tão ilustre, afinal de contas eleito pelo povo, o parlamento deve representar o povo e nosso povo é educado por natureza.
Em conversa com alguns amigos que assistiam a uma das entrevistas da Yoani Sanchéz, alguns me perguntaram: O que voce tem a dizer sobre Cuba Tony? E eu prontamente respondi: " A Cuba o que é de Cuba e ao Brasil o que é do Brasil. Eu sou brasileiro e vivo no regime Democrático, sei dos problemas que temos no Brasil e disso posso falar, mas quanto a Cuba, tenho certeza que qualquer pergunta referente a Cuba, ela sabe responder melhor que eu. O que não posso é hostilizar uma visitante, principalmente em visita pacífica e recebê-la de forma tal que lhe dê a impressão que ela jamais saiu saído de Cuba. Lamentável que parte da imprensa brasileira tenha se portado de forma mordaz e astuciosa nas perguntas a Yoani Sanchéz e mais ainda que se alguns agitadores de araque tenham feito o papelão de tentar coagi-la nas suas aparições.

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
Facebook - tony.casanova1
Twitter - prodacultural

Brasil, mostra tua cara!


Nestes últimos anos existe algo que por mais amargo que pareça a afirmativa, não podemos negar: O Brasil já teve dias melhores. A grande aeronave deste País de povo acolhedor e alegre parece ter entrado numa imensa e interminável zona de turbulências. Na última década o que se colecionou foram tragédias, catástrofes e caos. O que se vê no País é exatamente aquilo que nenhum de nós gostaria de ver, aquilo que estava a um palmo dos nossos narizes toda vida e uma situação que além de indigesta é também lastimável e preocupante. Num País enorme como o nosso, cheios de riquezas e reservas naturais, de nativos hospitaleiros, simpáticos e alegres, toda a razão da felicidade do povo provêm da utopia. O brasileiro é um povo enraizado na fé, na certeza e na esperança de dias melhores e por isso sorri quando deveria chorar. Um povo que sobrevive em meio a lama da impunidade, á prática da corrupção, ao descaso, ao desrespeito e a apatia dos seus líderes. Um povo que morre sorrindo e que clama justiça por seus mortos, mas que assiste seus carrascos impunes também sorridentes. Um povo que morre nos lugares onde deveria ser salvo, um povo que é condenado antes do julgamento, julgado na inocência da sua fé e castrado na essência da sua esperança. O Brasil urge por segurança pública e paga segurança privada. Urge por saúde, morre nos hospitais. Um País que urge por fiscalização, mas faltam fiscais e sobram parlamentares. O povo brasileiro, eu tenho certeza, condenou a pena de morte, uma cidadã chamada corrupção, esta que formou quadrilha juntamente com a impunidade, mas ainda assim assiste aos mais vergonhosos e tristes casos dentro do parlamento brasileiro. Nosso Brasil mostra na tv as diversas prisões efetuadas das quadrilhas que arrombam e assaltam cofres de banco, mas assistimos com vergonha a impunidade daqueles que arrombam e assaltam os cofres públicos. As tragédias que assistimos e nas quais vemos enorme quantidade de vidas ceifadas, fica evidente a falta de fiscalização e cumprimento das exigências e o povo brasileiro tem engolido de forma amarga, os velhos discursos que lhes chegam através das emissoras de tv que são transformadas em imensos palanques. Não vivemos num País que evita tragédias, mas naquele que chora mortes e conforta sobreviventes. Definitivamente não somos a Nação preventiva que deveríamos ser, não estamos preparados para isso porque nos falta vontade política para isso. É difícil acreditar num governo que arrecada e cobra do povo as altas cargas tributárias a que lhes submete e no entanto mostra-se incapaz de agir com coerência na prevenção de eventos trágicos e catastróficos. Analise voce que o que vemos alardeado nas emissoras de teve brasileiras é quanto custa manter um cidadão numa UTI, num hospital ou num presídio. Quanto custa construir novos hospitais, remunerar de forma justa o servidor público , promover a segurança pública, pagar aposentadorias justas e dignas. Quando se trata de assuntos deste naipe, somem as verbas, as obras empacam, são vetadas. Mas só lembrando que quem deve dizer onde gastar é o contribuinte e nós, enquanto povo brasileiro queremos mais policiais nas ruas, queremos melhor remuneração aos servidores públicos e privados, melhores condições de trabalho a todos, mais presídios com segurança máxima, melhores escolas, mais universidades. Nós queremos e podemos pedir isso porque é o nosso dinheiro que paga tudo isso e para isso pagamos impostos. O Estado deve servir ao povo e ser fiel a ele e não fidelizar seus próprios interesses. Discursos? Não, os nativos cansaram de ver políticos rirem nas suas faces enquanto o povo chora. Conversa fiada não resolve nada, os nativos brasileiros querem soluções. O Brasil não pode e não deve esmagar seu povo nos pés de políticos inescrupulosos que semeiam mentiras e toda sorte de manobras para mamarem nas belas tetas do poder. Obviamente que nenhum brasileiro sonha com outro Brasil a não ser um melhor que este, até porque não há como tornar-se pior. Todo brasileiro quer um Brasil moralmente idôneo, que lhe faça sentir orgulho e não vergonha dos fatos que lhe sucedem.

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
Facebook - tony.casanova1

Twitter - prodacultural

In english

Brazil, show your face!

In recent years there is something that seems more bitter by the affirmative, we can not deny: Brazil has seen better days. The great people of this country aircraft cozy and cheerful seems to have entered a zone of immense and endless turmoil. In the last decade that were collected tragedies, disasters and chaos. What we see in the country is exactly what any of us would like to see, what was a few inches from our noses all life and a situation that is beyond indigestible also regrettable and worrisome. In a huge country like ours, full of riches and natural reserves, natives hospitable, friendly and cheerful, the whole reason for the happiness of the people come from utopia. Brazilians are a people rooted in faith, certainty and hoping for better days and so smiles when he should cry. A people that survives amid the mud of impunity, to the practice of corruption, neglect, disrespect and apathy of their leaders. A people who die smiling and crying justice for their dead, but who watches his tormentors unpunished also smiling. A people who die in places where it should be saved, a people who are convicted before trial, judged in the innocence of their faith and castrated in the essence of his hope. The urge Brazil pays for public safety and private security. Urge for health, die in hospitals. A country that urge for control, but lack tax and remaining MPs. The Brazilian people, I'm sure, condemned the death penalty, a citizen called corruption, which formed this gang with impunity, but still watches the most shameful and sad cases within the Brazilian parliament. Our Brazil shows on tv the many arrests of gangs who break in and rob bank vaults, but watched with shame impunity for those who break in and rob the public coffers. The tragedies we witnessed and in which we see huge amount of lives cut short, there is an evident lack of supervision and compliance requirements and the Brazilian people has swallowed so bitter, old speeches that reach them through the tv stations that are transformed into immense hustings . We do not live in a country that avoids tragedies, but that crying deaths and comforts survivors. Definitely we are not a nation that we should be preventive, we are not prepared for it because we lack the political will to do so. It's hard to believe in a government that collects and collects the people the high tax burdens to submit to them and yet proves incapable of acting consistently in preventing tragic and catastrophic events. Analyze what you see touted in Brazilian broadcasters had is how much it costs to keep a citizen in ICU in a hospital or a prison. What does it cost to build new hospitals, compensate fairly the public servant, promote public safety, fair pay and decent retirement. When it comes to matters of this suit, the funds disappear, the works get stuck, are vetoed. But just remember that whoever shall say where the taxpayer is spending and we, as the Brazilian people want more police on the streets, we want better pay civil servants and private, better working conditions for all, more prisons to maximum security, better schools, more universities. We want and we ask that because it is our money that pays for it all and pay taxes. The state should serve the people and be faithful to him and not retain their own interests. Speeches? No, the natives got tired of seeing politicians laugh in their faces while the people cry. Small talk does not solve anything, native Brazilians want solutions. Brazil can not and should not crush his people's feet unscrupulous politicians who sow lies and all sorts of maneuvers to suckling the beautiful tits of power. Obviously no Brazilian dreams of another Brazil unless one better than this, because there is no way to become worse. Every Brazilian wants a morally suitable Brazil, which makes you feel proud and not ashamed of the fact that you succeed.

Text of Tony Casanova - Copyright and Copyright reserved by the author.


In Holandês

Brazilië, laat je gezicht!

In de afgelopen jaren is er iets dat lijkt meer bitter door de positieve, kunnen we niet ontkennen: Brazilië heeft betere dagen gekend. De grote mensen van dit land vliegtuigen gezellige en opgewekte lijkt te hebben een gebied met enorme en eindeloze onrust. In het laatste decennium werden verzameld tragedies, rampen en chaos. Wat we zien in het land is precies wat ieder van ons zou willen zien, wat er een paar centimeter van onze neus al het leven en een situatie die buiten onverteerbaar ook betreurenswaardig en zorgwekkend. In een groot land als het onze, vol rijkdom en natuurreservaten, inboorlingen gastvrij, vriendelijk en vrolijk, de hele reden voor het geluk van de mensen komen van utopie. Brazilianen zijn een volk geworteld in het geloof, zekerheid en hoop op betere tijden en ga zo maar glimlacht als hij huilen moet. Een volk dat overleeft temidden van de modder van straffeloosheid, om de praktijk van corruptie, verwaarlozing, gebrek aan respect en apathie van hun leiders. Een volk dat sterven lachend en huilend gerechtigheid voor hun doden, maar wie kijkt naar zijn beulen ongestraft ook glimlachen. Een mensen die sterven op plaatsen waar het moet worden opgeslagen, een volk dat zijn veroordeeld vóór het proces, beoordeeld in de onschuld van hun geloof en gecastreerd in de essentie van zijn hoop. De drang Brazilië betaalt voor de openbare veiligheid en particuliere beveiliging. Urge voor de gezondheid, sterven in ziekenhuizen. Een land dat drang naar controle, maar gebrek aan fiscale en overige parlementsleden. De Braziliaanse mensen, ik ben er zeker van, veroordeelde de doodstraf, een burger genaamd corruptie, die deze bende gevormd ongestraft, maar nog steeds kijkt de schandelijkste en verdrietig gevallen binnen de Braziliaanse parlement. Onze Brazilië shows op tv de vele arrestaties van bendes die inbreken en roven bankkluis, maar keek met schaamte straffeloosheid voor diegenen die inbreken en roven de schatkist. De tragedies we getuige en waarin we enorm veel levens kort te maken, is er een duidelijk gebrek aan toezicht en compliance-eisen en het Braziliaanse volk heeft ingeslikt zo bitter, oude toespraken die hen bereiken via de tv-zenders die worden omgezet in enorme tribune van candidaat . We leven niet in een land dat tragedies vermijdt, maar dat huilen doden en comfort overlevenden. Zeker wij zijn geen natie die we moeten preventief, we zijn er niet op voorbereid, want we missen de politieke wil om dit te doen. Het is moeilijk om te geloven in een overheid die verzamelt en verzamelt de mensen de hoge belastingdruk in te dienen en toch niet in staat blijkt consistent optreden in het voorkomen van tragische en katastrofisch evenementen. Analyseer wat je ziet aangeprezen in de Braziliaanse omroepen had is hoeveel het kost om een ​​burger op de intensive care te houden in een ziekenhuis of een gevangenis. Wat kost het om nieuwe ziekenhuizen te bouwen, te compenseren vrij van de ambtenaar, het bevorderen van de openbare veiligheid, eerlijke beloning en fatsoenlijk pensioen. Als het gaat om zaken van dit pak, de fondsen verdwijnen, de werken vast komen te zitten, zijn veto uitgesproken. Maar bedenk dat degene die zal zeggen waar de belastingplichtige de uitgaven en wij, als de Braziliaanse mensen willen meer politie op straat, we willen beter betalen ambtenaren en prive, betere arbeidsomstandigheden voor iedereen, meer gevangenissen om maximale veiligheid, betere scholen, meer universiteiten. Wij willen en wij vragen dat want het is ons geld dat betaalt voor dit alles en belasting betalen. De overheid moet de mensen dienen en trouw te zijn aan hem en niet behouden hun eigen belangen. Toespraken? Nee, de inboorlingen werd moe van het zien van politici lachen in hun gezicht, terwijl de mensen huilen. Small talk lost niets op, inheemse Brazilianen willen oplossingen. Brazilië kan en mag niet verpletteren zijn volk de voeten van gewetenloze politici die zaait leugens en allerlei manoeuvres te zuigen de mooie tieten van de macht. Uiteraard geen Braziliaanse dromen van een andere Brazilië, tenzij men beter dan dit, want er is geen manier om erger. Elke Braziliaanse wil een moreel geschikt Brazilië, waardoor je het gevoel trots en schaamt zich niet voor het feit dat je slaagt.

Tekst van Tony Casanova - Auteursrecht en Rechten liggen bij de auteur.


In Español

Brasil, muestra tu cara!

En los últimos años, hay algo que parece más amarga por la afirmativa, no se puede negar: Brasil ha visto días mejores. El gran pueblo de este avión país acogedor y alegre parece haber entrado en una zona de turbulencias inmenso e interminable. En la década pasada que se recogieron las tragedias, los desastres y el caos. Lo que vemos en el país es exactamente lo que cualquiera de nosotros nos gustaría ver, ¿qué fue a pocos centímetros de nuestras narices toda la vida y una situación que está más allá indigesto también lamentable y preocupante. En un país tan grande como el nuestro, lleno de riquezas y reservas naturales, los nativos hospitalario, amable y alegre, la única razón por la felicidad de las personas que vienen de la utopía. Los brasileños son un pueblo arraigado en la fe, la certeza y la esperanza de días mejores y así sonríe cuando debería llorar. Un pueblo que sobrevive en medio del fango de la impunidad, a la práctica de la corrupción, la negligencia, falta de respeto y la apatía de sus líderes. Un pueblo que morir sonriendo y llorando justicia para sus muertos, sino que ve a sus torturadores impunes también sonriendo. A las personas que mueren en los lugares donde se deben guardar, un pueblo que son condenados antes del juicio, juzgado en la inocencia de su fe y castrados en la esencia de su esperanza. El impulso de Brasil paga por la seguridad pública y seguridad privada. Instar a la salud, mueren en los hospitales. Un país que instar el control, pero la falta de impuestos y los diputados restantes. El pueblo brasileño, estoy seguro, condenado a la pena de muerte, un ciudadano llamado corrupción, que se formó esta banda con la impunidad, pero todavía ve los casos más vergonzosos y triste en el parlamento brasileño. Nuestros Brasil muestra en la televisión las numerosas detenciones de bandas que se meten a robar bóvedas de los bancos, pero observó con impunidad vergüenza para los que se meten a robar a las arcas públicas. Las tragedias que fueron testigos y en la que vemos gran cantidad de vidas segadas, hay una evidente falta de supervisión y los requisitos de cumplimiento y el pueblo brasileño ha tragado tan amargo, viejos discursos que les llegan a través de los canales de televisión que se transforma en una inmensa campaña electoral . No vivimos en un país que evita tragedias, pero que las muertes de llanto y sobrevivientes comodidades. Definitivamente no somos una nación que debe ser preventivo, no estamos preparados para ello, porque nos falta la voluntad política para hacerlo. Es difícil creer en un gobierno que recopila y recoge a la gente las altas cargas impositivas a someterse a ellos y, sin embargo se muestra incapaz de actuar de manera consistente en la prevención de eventos trágicos y catastróficos. Analizar lo que se ve promocionado en las emisoras brasileñas habían es cuánto cuesta mantener a un ciudadano en la UCI en un hospital o una prisión. ¿Cuánto cuesta la construcción de nuevos hospitales, compensar la imagen fiel del servidor público, promover la seguridad pública, el salario justo y una jubilación digna. Cuando se trata de asuntos de esta demanda, los fondos desaparecen, las obras se atascan, se vetó. Pero recuerda que cualquiera que diga que el contribuyente está pasando y nosotros, como pueblo brasileño quiere más policías en las calles, queremos una mejor pagar a los funcionarios y las condiciones particulares, mejores condiciones de trabajo para todos, más prisiones para mayor seguridad, mejores escuelas, más universidades. Deseamos y pedimos que, ya que es nuestro dinero que paga por todo y pagar impuestos. El Estado debe servir a la gente y ser fiel a él y no conservan sus propios intereses. Discursos? No, los nativos se cansó de ver a los políticos reír en la cara mientras la gente llorar. La charla pequeña no resuelve nada, los brasileños nativos quieren soluciones. Brasil no puede y no debe aplastar a los políticos de su pueblo los pies sin escrúpulos que siembran mentiras y todo tipo de maniobras para mamar las tetas hermosas de poder. Obviamente hay sueños brasileños de Brasil a menos que otro mejor que éste, porque no hay manera de llegar a ser peor. Cada brasileño quiere una moral adecuada Brasil, que te hace sentir orgulloso y no avergonzarse del hecho de que usted tenga éxito.

Texto de Tony Casanova - Copyright y derechos de autor reservados por el autor.

Conto - Uma carta para Lindsay.



A tarde estava linda ás margens do mar. O céu azul intenso contrastava com as alvas formações nuvens. O vai-e-vem das ondas branquinhas produzia um barulho gostoso, quase uma canção de ninar, mas Rubian não estava ali para dormir. Decidira ir até a praia para buscar tranquilidade e paz para escrever uma carta ao grande amor de sua vida, a americana Lindsay. Ele a conhecera na Universidade onde ela estava instalada como aluna de um intercâmbio. Vinda de Miami, nos Estados Unidos, Lindsay era uma jovem linda e bastante alegre que parecia sorrir com a alma. Tão logo se conheceram Lindsay e Rubian logo ficaram encantados um pelo outro e não demorou começaram a namorar. De início apenas um namoro trivial, mas com o passar do tempo foram ficando cada vez mais "amarrados". Durante o namoro eles sabiam que Lindsay teria que retornar ao Estados Unidos e fatalmente ficariam afastados, mas decidiram viver intensamente o tempo que havia buscando o máximo de felicidade. Rubian sabia o que significava estar longe da namorada, sabia o que sentia por ela, mas só quando o dia da sua ida chegou foi que percebeu que não suportaria aquilo. Durante quatro anos eles foram fortes, intensos, verdadeiros e sinceros um com o outro e até o último momento acharam que seria possível manterem-se afastados, agora Rubian sabe que não. Lindsay também. Ela seguiu ao aeroporto arrasada, olhos vermelhos e desesperada pelo fato de não poder ficar. Inevitável evitar o choro de ambos, a dor, a dilaceração que sentiram na partida, por isso Rubian estava ali e decidira escrever uma carta para Lindsay. Nela diria tudo que estava sentindo e como sua vida virou ao avesso por conta da sua ausência. Diria tudo e diria mais ainda da decisão que resolvera tomar para por um fim naquilo tudo.

Querida Lindsay,


Gostaria que soubesse que em minha vida jamais houve um único dia que superasse em alegria o dia em que a conheci, mas também te digo que nenhum outro dia conseguiria superar em tristeza, o dia em que voce partiu. Nossos momentos jamais poderiam ser escritos, descritos ou copiados porque foram nossos e únicos, insuperavelmente únicos. Encontrei em voce não a minha cara metade, mas o meu todo. Infinitamente todo. A paz que encontrei em teu sorriso, a beleza que vi no teu rosto, a sinceridade das tuas palavras são fatores que te tornaram tão especial que esquecê-la seria humanamente impossível. Tudo em voce me fez viajar em um mundo novo, me fez acreditar no amor e na existência do paraíso. Ao iniciarmos nossa relação, sabíamos que ela seria interrompida e nós ficaríamos afastados, conversamos e decidimos, juntos que nos prepararíamos para isso. Assim acreditamos que fizemos. Mas como se preparar para a perda? Como se preparar para a distância? Eu tentei e acreditei que fosse possível até vê-la partindo e perceber que meu coração também partia. Tua partida representava também o início das minhas dores incessantes, da angústia, da tristeza terrível que me sobreveio. Até aquele momento eu sabia que te amava, mas não que te amava tanto. Sabia que te queria, mas não que te queria tanto. Confesso estarrecido que subestimei a dimensão e o poder do amor. Não pensei que fosse tão difícil conter-me, suportar a solidão, frear um coração maluco que pulsa forte até no mínimo pensamento, um pensamento que só pensa em voce.
Durante nosso namoro fizemos promessas e todas elas cumprimos. Todas foram consideradas, mas há uma, aquela que resta que se cumpra e que eu, fatalmente não tenho forças para cumprir e por isso tomei uma decisão irrevogável: Amanhã estarei embarcando até Miami e lá eu espero encontrá-la de braços abertos, pronta para ouvir-me. Lá olharei firme nos teus olhos, conterei minhas lágrimas, direi que te amo e por fim perguntarei:
- Lindsay, quer casar comigo?

Com amor,

Rubian.

Eu, obviamente não posso dizer se eles foram felizes para sempre, mas garanto que Rubian e Lindsay casaram e continuam felizes vivendo em Miami.

Esta é uma obra de ficção e qualquer semelhança com locais, nomes ou fatos terá sido mera coincidência.

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
Facebook - tony.casanova1
Twitter - prodacultural

In English >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

A letter to Lindsay.

The afternoon was beautiful on the banks of the sea. The intense blue sky contrasted with the white clouds formations. The back-and-forth waves branquinhas noise produced a tasty, almost a lullaby, but Rubian was not there to sleep. He decided to go to the beach to seek tranquility and peace to write a letter to the great love of his life, American Lindsay. He met her at the University where she was installed as an exchange student. Coming from Miami, United States, Lindsay was a beautiful young woman who seemed quite cheerful and smiling with the soul. As soon as they met Lindsay and Rubian soon became enchanted with each other and soon began dating. Initially just a dating trivial, but over time grew increasingly "tied". During their courtship they knew Lindsay would have to return to the United States and would fatally apart, but decided to live intensely the time it was seeking the maximum happiness. Rubian knew what it meant being away from his girlfriend, he knew what he felt for her, but not until the day of his departure arrived it was realized that she could not bear that. For four years they were strong, intense, truthful and sincere with each other until the last moment and thought it would be possible to keep clear now Rubian not know. Lindsay well. She went to the airport razed, red eyes and desperate because I can not stay. Avoid the inevitable cry of both pain, tearing it felt in the match, so Rubian was there and decided to write a letter to Lindsay. It would say everything I was feeling and how his life turned upside down because of his absence. I would say everything and say further resolved that the decision to take on a stop to it all.

Dear Lindsay,


I would like you to know that in my lifetime there has never been a single day that surpass in joy the day I met her, but I tell you that no other day could overcome in sadness, the day you left. Our moments could never be written, or copied because they were described and our unique surpassingly unique. I found in you not to my better half, but my all. Infinitely large. The peace I found in your smile, the beauty that I saw in your face, the sincerity of your words are factors that made it so special that you forget it would be humanly impossible. Everything about you made me go into a new world, made me believe in love and existence of paradise. When we began our relationship, we knew she would stop and we would be apart, talked and decided together that we prepararíamos for that. So we believe. But how to prepare for the loss? How to prepare for the distance? I tried it and believed it was possible to see it and realize that breaking my heart also broke. Your departure also represented the beginning of my incessant pain, the anguish, the terrible sadness that came over me. Until that moment I knew I loved you, I loved you but not both. I knew you wanted, but not what you wanted so badly. I confess that terrified underestimated the size and power of love. I did not think it was so hard to contain myself, endure loneliness, stop a heart that beats crazy strong until at least thought, a thought that only thinks of you.
During our courtship and they all made promises fulfilled. All were considered, but there is one that is left to be fulfilled and I inevitably do not have the strength to do and so I took an irrevocable decision: Tomorrow I'll be embarking to Miami and there I hope to find her with open arms, ready to hear me. There'll look straight in your eyes, forbear my tears, I will say that I love you and eventually ask:
- Lindsay, will you marry me?

With love,

Rubian.

I obviously can not tell if they were happy forever, but I guarantee that Rubian and Lindsay are still married and happy living in Miami.

Text of Tony Casanova - Copyright and Copyright reserved by the author.

This is a work of fiction and any resemblance to places, names or events is entirely coincidental.


Holandês >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Een brief aan Lindsay.

De middag was prachtig aan de oevers van de zee. De intense blauwe hemel in contrast met de witte wolken formaties. De heen-en-weer golven branquinhas geluidsproductie van een smakelijke, bijna een slaapliedje, maar Rubian was er niet om te slapen. Hij besloot om te gaan naar het strand om rust en vrede te zoeken om een ​​brief aan de grote liefde van zijn leven, de Amerikaanse Lindsay schrijven. Hij ontmoette haar aan de universiteit, waar ze werd geïnstalleerd als uitwisselingsstudent. Vanuit Miami, Verenigde Staten, Lindsay was een mooie jonge vrouw die leek heel vrolijk en lachend met de ziel. Zodra ze elkaar ontmoetten Lindsay en Rubian werd al snel betoveren met elkaar en al snel begon daterend. In eerste instantie gewoon een dating triviaal, maar na verloop van tijd groeide steeds meer "gebonden". Tijdens hun verkering ze wisten Lindsay zou moeten terugkeren naar de Verenigde Staten en zou fataal uit elkaar, maar besloot om intens te leven het moment dat het zoeken naar de maximale geluk. Rubian wist wat het betekende om uit de buurt van zijn vriendin, hij wist wat hij voelde voor haar, maar niet tot op de dag van zijn vertrek kwam men besefte dat ze niet kon dat dragen. Vier jaar lang waren ze sterk, intens, eerlijk en oprecht met elkaar tot het laatste moment en dacht dat het mogelijk zou zijn om vrij te blijven nu Rubian niet weten. Lindsay goed. Ze ging naar de luchthaven de grond gelijk gemaakt, rode ogen en wanhopig, want ik kan niet blijven. Vermijd de onvermijdelijke kreet van beide pijn, tranen het voelde in de wedstrijd, dus Rubian was er en besloten om een ​​brief aan Lindsay schrijven. Het zou zeggen dat alles wat ik voelde en hoe zijn leven op zijn kop zette door zijn afwezigheid. Ik zou zeggen alles en zeggen verder besloten dat de beslissing om te nemen op een einde aan dit alles.

Beste Lindsay,


Ik zou graag willen dat u weet dat in mijn leven er nooit een enkele dag dat overtreffen in vreugde de dag dat ik haar ontmoette, maar ik zeg u, dat geen andere dag kon overwinnen in verdriet, de dag dat je vertrok. Onze momenten kon nooit worden geschreven, of overgenomen omdat ze werden beschreven en onze unieke weergaloos uniek. Ik vond dat in u niet aan mijn betere helft, maar mijn alles. Oneindig groot. De vrede vond ik in je glimlach, de schoonheid die ik zag in je gezicht, de oprechtheid van uw woorden zijn factoren die maakte het zo bijzonder dat je vergeet het zou menselijkerwijs onmogelijk. Alles over je maakte me gaan in een nieuwe wereld, maakte me geloven in de liefde en het bestaan ​​van het paradijs. Als we onze relatie begonnen, wisten we dat ze zou stoppen en we zouden uit elkaar zijn, sprak en besloten samen dat we prepararíamos voor. Dus we geloven. Maar hoe voor te bereiden op het verlies? Hoe voor te bereiden voor de afstand? Ik probeerde het en geloofde dat het mogelijk was om het te zien en dat breekt mijn hart brak ook te realiseren. Uw plaats van vertrek ook vertegenwoordigd het begin van mijn onophoudelijke pijn, de angst, de verschrikkelijke verdriet dat kwam over mij. Tot dat moment wist ik dat ik van je hield, ik hield van je, maar niet beide. Ik wist dat je wilde, maar niet wat je zo graag wilde. Ik moet bekennen dat doodsbang van de grootte en de kracht van de liefde onderschat. Ik dacht niet dat het zo moeilijk was om mezelf te bevatten, eenzaamheid verdragen, een hart dat gekke sterke beats tot ten minste gedachte, een gedachte die alleen denkt aan stoppen.
Tijdens onze verkering en ze allemaal beloftes nagekomen. Alle werden onderzocht, maar er is er een die nog moet worden voldaan en ik onvermijdelijk hebben niet de kracht om te doen en dus nam ik een onherroepelijke beslissing: Morgen zal ik beginnen naar Miami daar en ik hoop dat ik haar te vinden met open armen, klaar om te me horen. Er zal recht kijk in je ogen, laat het mijn tranen, ik zal zeggen dat ik van je hou en uiteindelijk vraagt:
- Lindsay, zal je met me trouwen?

Met liefde,

Rubian.

Ik kan natuurlijk niet zeggen of ze gelukkig waren altijd, maar ik garandeer dat Rubian en Lindsay nog steeds getrouwd en gelukkig leven in Miami.

Tekst van Tony Casanova - Auteursrecht en Rechten liggen bij de auteur.

Dit is een werk van fictie en elke gelijkenis met plaatsen, namen of gebeurtenissen berust volledig op toeval.

Español >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Una carta a Lindsay.

La tarde era hermosa a la orilla del mar. El cielo azul intenso contraste con las formaciones blancas nubes. El tira y afloja ondas ruido branquinhas producido un sabroso, casi una canción de cuna, pero Rubian no estaba allí para dormir. Decidió ir a la playa a buscar la tranquilidad y la paz en escribir una carta al gran amor de su vida, la estadounidense Lindsay. La conoció en la Universidad, donde fue instalado como estudiante de intercambio. Procedente de Miami, Estados Unidos, Lindsay era una mujer hermosa joven que parecía muy alegre y sonriendo con el alma. Tan pronto como se conocieron Lindsay y pronto se convirtió en Rubian encantado con ellos y pronto comenzaron a salir. Inicialmente sólo una relación sexual trivial, pero con el tiempo creció cada vez más "atado". Durante su noviazgo sabían Lindsay tendría que regresar a los Estados Unidos y fatalmente haría pedazos, pero decidió vivir intensamente el tiempo que estaba buscando la felicidad máxima. Rubian sabía lo que significaba estar lejos de su novia, él sabía lo que sentía por ella, pero no hasta el día de su partida llegaron se dieron cuenta de que no podía soportarlo. Desde hace cuatro años eran fuertes, intensos, veraz y sincero con los demás hasta el último momento y pensó que sería posible mantener claro ahora Rubian no sé. Lindsay también. Ella fue al aeropuerto arrasados, los ojos rojos y desesperados porque no me puedo quedar. Evite el grito inevitable de tanto dolor, lagrimeo que se sentía en el partido, por lo que Rubian estaba allí y decidió escribir una carta a Lindsay. Se diría que todo lo que estaba sintiendo y cómo su vida patas arriba debido a su ausencia. Yo diría que todo resuelto y dicen, además, que la decisión de asumir un alto a todo esto.

Querida Lindsay,


Quiero que sepas que en mi vida nunca ha habido un solo día que superar con alegría el día que la conocí, pero yo os digo que ningún otro día podría superar la tristeza, el día que te fuiste. Nuestros momentos no se puede escribir o copiar, ya que se han descrito y nuestro único incomparablemente único. He encontrado en ti no a mi media naranja, pero mi todo. Infinitamente grande. La paz que encontré en su sonrisa, la belleza que vi en su cara, la sinceridad de sus palabras son factores que hicieron tan especial que te olvides de que sería humanamente imposible. Todo en ti me hizo entrar en un mundo nuevo, me hizo creer en el amor y la existencia del paraíso. Cuando empezamos nuestra relación, sabía que iba a parar y estaríamos separados, hablamos y decidimos juntos que prepararíamos para eso. Así que creemos. Pero, ¿cómo prepararse para la pérdida? Cómo prepararse para la distancia? Lo he probado y creía que era posible verlo y darse cuenta de que romper mi corazón también se rompió. Su salida también representó el inicio de mi dolor incesante, la angustia, la tristeza terrible que me ha pasado. Hasta ese momento supe que te amaba, yo te amaba, pero no ambos. Sabía que quería, pero no es lo que tanto deseaba. Confieso que aterrorizó a subestimar el tamaño y la fuerza del amor. Yo no creía que fuera tan difícil aguantarme, soportar la soledad, deja un corazón que late fuerte loco hasta por lo menos el pensamiento, un pensamiento que sólo piensa en ti.
Durante nuestro noviazgo y todos ellos hicieron promesas cumplidas. Todos fueron considerados, pero hay una que se deja de cumplirse y que, inevitablemente, no tienen la fuerza para hacerlo y así que tomé una decisión irrevocable: Mañana voy a embarcar a Miami y allí espero encontrarla con los brazos abiertos, listos para oírme. Habrá mirar directamente a los ojos, abstenerse mis lágrimas, voy a decir que Te amo y pedir eventualmente:
- Lindsay, ¿quieres casarte conmigo?

Con amor,

Rubian.

Yo, obviamente, no puedo decir si eran felices para siempre, pero le garantizo que Rubian y Lindsay siguen casados ​​y viven felices en Miami.

Texto de Tony Casanova - Copyright y derechos de autor reservados por el autor.

Se trata de una obra de ficción y cualquier parecido con los lugares, nombres o acontecimientos es pura coincidencia.




A importância dos cinco sentidos.



Numa destas minhas divagações de sempre estive imaginando como seria a vida humana sem os sentidos. Pensei em como nos esquecemos da importância enorme deles em nossas vidas e também em como são vitais e poderosos. Parte dos aprendizados de base nas escolas, a Visão, Audição, Olfação, Gustação ou Paladar, Tato são estudados e lembrados apenas como mais um item na planilha de estudos, mas certamente são bem mais que isso. Vamos analisar alguns fatos e nos fazer algumas indagações para chegarmos a uma conclusão. Primeiro vejamos como é gostoso poder ver, enxergar as diferenças de cores, as nuances de luzes, os contrastes. Ao olharmos o céu azul, as nuvens alvas, a imensidão de uma planície no horizonte nós o fazemos porque temos a ferramenta precisa que nos possibilita fazer isso: a Visão. Através da Visão podemos distinguir várias formas, cores e relevos, "fotografando-os" através dos olhos e guardando-os no cérebro. A visão é um importante sistema de coleta de informações para nós. Não menos importante é a Audição que nos permite sentir a vibração dos sons, perceber a diferença dos acordes, a variação das notas. A Audição nos guia pelos sons e nos dá a dimensão de espaços, de solidez, de profundidade. O Olfato, ah que maravilha é poder distinguir odores, sentir a acidez dos aromas, a doçura e a delicadeza dos sabores sem mesmo prová-los. A Olfação é mágica e permite que mergulhemos no mundo das delícias, dos cheiros. notas, toques e fragrâncias se confundem e se libertam ao uso do olfato. Chegamos ao paladar, este maravilhoso sentido que nos brinda com sabores e suas variações, nos permite avaliar a olhos cerrados, os valores gustativos de diferentes iguarias, desde as mais nobres e exóticas até as mais comuns. A gustação ou Paladar é por muitos considerada arte pois esconde uma magia perfeita aos que são exímios degustadores. O Tato é um dos sentidos mais impressionantes pois assemelha-se de certa forma à Visão. Este fato é perfeitamente compreensivo quando ouvimos as declarações de médicos que afirmam que os deficientes visuais praticamente "enxergam" pelo tato. Com este magnífico sentido é possível perceber relevos, depressões, fissuras, asperezas, lisuras e muito mais das superfícies tocas. Agora que lembramos algumas funções importantes dos sentidos, vamos a algumas indagações: Voce já imaginou-se sem a Visão? Sem a Audição, sem o olfato? Imagine a dificuldade que teríamos para viver com a ausência de um ou mais destes sentidos. Imagine como seria o mundo sem as cores, sem os sons, sem os sabores, sem os cheiros. Imagine como sofrem aqueles que possuem deficiência destes sentidos. Agora que voce imaginou tudo isso já pode pensar bastante quando encontrar alguém que possua uma destas deficiências. Como será ótimo para voce que possui todos estes sentidos, poder respeitar e auxiliar quem não os tem. Pense nisso e retribua generosamente a vida que leva pelo fato de voce possuir todos estes sentidos maravilhosos ajudando quem não os tem.

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
Facebook - tony.casanova1

Twitter - prodacultural

The importance of the five senses.

In these ramblings of mine was always wondering how life would be without human senses. I thought about how we forget the enormous importance of them in our lives and also how are vital and powerful. Part of learning in basic schools, Vision, hearing, olfaction, taste or Taste, Touch is studied and remembered as just another item on the sheet of studies, but they are certainly far more than that. Let's look at some facts and some questions for us to reach a conclusion. First let's see how it feels good to see, to see the differences in colors, nuances of light, the contrasts. By looking at the blue sky, the clouds albs, the immensity of a plain on the horizon we do it because we need the tool that enables us to do so: the Vision. Through the vision can distinguish various forms, colors and reliefs, "photographing them" through the eyes and keeping them in the brain. Vision is an important system for collecting information for us. No less important is the Hearing allows us to feel the vibration of the sounds, see the difference of the chords, the variation of the notes. The Hearing guides us through sounds and gives us the dimension of space, solidity, depth. The Smell, ah wonder that is able to distinguish odors, feel the aromas of acidity, sweetness and delicacy of flavors without even tasting them. Olfaction is magical and allows plunge into the world of delights, the smells. notes, touches and fragrances are confused and are released to the use of smell. We arrived on the palate, this wonderful sense that brings us flavors and variations, allows us to evaluate the closed eyes, the values ​​of different gustatory delights, from the most noble to the most exotic and common. A Taste or gustation is considered by many art perfect for hiding a magic to those who are expert tasters. The Touch is one of the most impressive way because it resembles somewhat the Vision. This fact is perfectly understanding when we hear the statements of doctors who claim that the visually impaired virtually "see" by touch. In this sense one can see magnificent reliefs, depressions, cracks, roughness, and more lisuras surfaces burrows. Now we recall some important functions of the senses, let a few questions: Have you ever imagined yourself without Vision? Without the hearing, without the smell? Imagine the difficulty we would have to live with the absence of one or more of these senses. Imagine how the world would no colors, no sounds, no flavors, no smells. Imagine how those with disabilities suffer these senses. Now that you have figured it all can think hard when you find someone who has one of these deficiencies. As will be great for you that has all these senses, can respect and help those who do not have them. Think about it and generously repays the life you lead because you have all these wonderful way to help those who do not have them.

Text of Tony Casanova - Copyright and Copyright reserved by the author.
Facebook - tony.casanova1

Twitter - prodacultural


Het belang van de vijf zintuigen.

In deze ramblings van mij was altijd af hoe het leven zou zijn zonder menselijke zintuigen. Ik dacht na over hoe we vergeten het enorme belang van hen in ons leven en ook hoe essentieel en krachtig. Een deel van het leren in basisscholen, gezichtsvermogen, gehoor, reukzin, smaak of Taste, wordt Touch bestudeerd en herinnerd als gewoon een ander item op het vel van de studies, maar ze zijn zeker veel meer dan dat. Laten we eens kijken naar enkele feiten en een aantal vragen voor ons om een ​​conclusie te komen. Laten we eerst kijken hoe het voelt goed om te zien, om de verschillen in kleuren te zien, nuances van licht, de contrasten. Door te kijken naar de blauwe hemel, de wolken alben, de onmetelijkheid van een vlakte aan de horizon we doen het omdat we het gereedschap dat ons in staat stelt om dit te doen: de Vision. Door middel van de visie kan onderscheiden verschillende vormen, kleuren en reliëfs, "fotograferen" door de ogen en houden ze in de hersenen. Vision is een belangrijk systeem voor het verzamelen van informatie voor ons. Niet minder belangrijk is de Alhorende stelt ons in staat te voelen de trilling van de klanken, zie het verschil van de akkoorden, de variatie van de noten. De hoorzitting leidt ons door geluiden en geeft ons de dimensie van de ruimte, stevigheid, diepte. De geur, ah wonder dat in staat is om geuren te onderscheiden, de aroma's van de zuurgraad, zoetheid en de fijnheid van smaken voelen zonder zelfs ze te proeven. Reukzin is magisch en laat duik in de wereld van de lekkernijen, de geuren. notities, details en geuren zijn verward en worden vrijgegeven aan het gebruik van geur. We kwamen aan in de mond, deze prachtige zin dat brengt ons smaken en variaties, laat ons toe om de evaluatie van de gesloten ogen, de waarden van de verschillende smaak lekkernijen, van de meest nobele van de meest exotische en gemeenschappelijke. A Taste of het proeven wordt door velen beschouwd als kunst perfect voor het verbergen van een magische aan diegenen die deskundige proevers. De Touch is een van de meest indrukwekkende manier, omdat het lijkt een beetje op de Vision. Dit feit is perfect te begrijpen als we horen de verklaringen van artsen die beweren dat de visueel gehandicapten vrijwel 'zien' door aanraking. In die zin kan men zien prachtige reliëfs, depressies, scheuren, ruwheid, en nog veel meer lisuras oppervlakken holen. Nu hebben we een aantal belangrijke functies van de zintuigen te roepen, laat een paar vragen: Heb je ooit gedacht jezelf zonder Vision? Zonder de hoorzitting, zonder de geur? Stelt u zich de moeite zouden we moeten leven met de afwezigheid van een of meer van deze zintuigen. Stel je voor hoe de wereld zou geen kleuren, geen geluiden, geen smaak, geen geuren. Stel je voor hoe mensen met een handicap deze zintuigen lijden. Nu u het allemaal kan moeilijk denk dat als je iemand vinden die een van deze tekortkomingen. Zoals zal groot zijn voor u, dat al deze zintuigen heeft, kan respecteren en helpen die hebben ze niet. Denk er eens over en royaal betaalt de leven dat je leidt, want je hebt al deze prachtige manier om degenen die niet hebben ze te helpen.

Tekst van Tony Casanova - Auteursrecht en Rechten liggen bij de auteur.
Facebook - tony.casanova1

Twitter - prodacultural

La importancia de los cinco sentidos.

En estas divagaciones mías siempre me preguntaba cómo sería la vida sin sentidos humanos. Pensé en cómo nos olvidamos de la enorme importancia de ellos en nuestras vidas y también cómo son de vital importancia y de gran alcance. Parte del aprendizaje en las escuelas básicas, vista, oído, olfato, gusto o sabor, el tacto es estudiado y recordado como otro elemento de la hoja de estudios, pero son sin duda mucho más que eso. Echemos un vistazo a algunos hechos y algunas preguntas para que podamos llegar a una conclusión. En primer lugar vamos a ver cómo se siente bien a ver, a ver las diferencias en los colores, los matices de la luz, los contrastes. Al observar el cielo azul, la albas nubes, la inmensidad de la llanura en el horizonte, lo hacemos porque tenemos la herramienta que nos permite hacerlo: la Visión. A través de la visión puede distinguir diferentes formas, colores y relieves, fotografiando "ellos" a través de los ojos y mantenerlos en el cerebro. La visión es un importante sistema de recogida de información para nosotros. No menos importante es la audiencia nos permite sentir la vibración de los sonidos, la diferencia de los acordes, la variación de las notas. Las guías de escucharnos a través de sonidos y nos da la dimensión del espacio, solidez, profundidad. El olor, ah pregunto que es capaz de distinguir los olores, sentir los aromas de acidez, dulzura y delicadeza de los sabores sin siquiera probar. El olfato es mágico y permite sumergirse en el mundo de delicias, los olores. notas, toques y olores se confunden y se lanzan a la utilización del olfato. Llegamos en el paladar, este sentimiento maravilloso que nos trae sabores y variedades, nos permite evaluar los ojos cerrados, los valores de los diferentes placeres gustativos, desde los más nobles hasta los más exóticos y comunes. A Taste o gustation es considerado por muchos el arte perfecto para ocultar una magia a los que son expertos catadores. El tacto es uno de la manera más impresionante porque se asemeja un poco la visión. Este hecho es perfectamente comprensión al escuchar las declaraciones de los médicos que afirman que la discapacidad visual virtualmente "ver" a través del tacto. En este sentido, se puede ver magníficos relieves, depresiones, grietas, asperezas, y más lisuras superficies madrigueras. Ahora recordamos algunas funciones importantes de los sentidos, deja algunas preguntas: ¿Alguna vez se imaginó sin visión? Sin la vista, sin el olor? Imagine la dificultad que tendría que vivir con la ausencia de uno o más de estos sentidos. Imagínese cómo sería el mundo sin colores, ni sonidos, ni olores, ni sabores. Imagínese cómo las personas con discapacidad sufren estos sentidos. Ahora que ya se han dado cuenta que todos podemos pensar mucho cuando encuentras a alguien que tiene una de estas deficiencias. Como será muy bueno para usted que tiene todos estos sentidos, se puede respetar y ayudar a aquellos que no los tienen. Piensa en ello y paga generosamente la vida que lleva, porque tienes todo esto forma maravillosa de ayudar a aquellos que no los tienen.

Texto de Tony Casanova - Copyright y derechos de autor reservados por el autor.
Facebook - tony.casanova1

Twitter - prodacultural

Meteoro ou Bomba Atômica, a escolha é sua.



Século XXI, este que talvez seja o século mais alegre da humanidade onde as festas aos quatro cantos do mundo fazem a alegria de milhões. Bons tempos, mas por trás de tanta alegria se escondem alguns fatos que talvez nossos olhos não queiram ver, nossos ouvidos não desejem ouvir e nossos lábios nem se atrevem a falar. Tempos atrás, no ido século XX e até no início deste século haviam comentários sobre tragédias, mortes, fenômenos naturais, acidentes aéreos, enfim estas coisas que o progresso trouxe. Falava-se, mas era com temor, como se tivéssemos medo de que as nossas palavras se tornassem fatídicas previsões e o pior, que elas viessem a tornar-se concretas. Neste século fingimos não ver o que ocorre para que não nos conformemos com o que nos espera. Lembram de quando os terremotos vieram com força e puseram abaixo construções e ceifaram milhares de vidas? E a Tsunami poderosíssima que arrastou tudo que havia em sua frente? E os ventos em velocidades cada vez maiores açoitando e devastando tudo? Vulcões que dormiam agora acordam, as aeronaves tão seguras andam caindo, países estão em guerra ameaçando explodirem bombas atômicas, as temperaturas do globo terrestre cada vez mais quentes, as enchentes inundando casas e arrastando pessoas á morte, marés invadindo ruas, deslizamentos, trombas d'água. Isto é o que há em fenômenos e ocorrências naturais, sem falar nas pragas urbanas como a impunidade, corrupção, aumento do número de chacinas, latrocínios, homicídios, acidentes de trânsito, enfim. Mas o que tudo isto tem a ver com censura e liberdade de expressão? Em primeiro lugar quero parabenizar a colega blogueira cubana Yoani Sánchez pela coragem, garra e luta por um povo livre e com liberdade de expressão, por quem torci muito e ainda torço para que alcance seus objetivos. Bem, os relatos que fiz acima são fatos, estão ocorrendo neste século e que a grande e poderosa mídia tem tratado de forma isolada, como fossem acasos e que não merecessem o devido cuidado e atenção. Enquanto blogueiro, no exercício da liberdade de expressão garantida pela Constituição Nacional, não só eu, mas muitos outros chamam a atenção para estes fatos, aliás o último aconteceu na Rússia, onde a natureza deu o ar da sua graça enviando um pedacinho de meteoro e que causou aquele dano todo. Fico imaginando como foi estranho ver de braços cruzados um arremesso sabe-se lá de quem e que poderia ter destruído metade do globo. Sim, poderia mesmo. Pense se aquela pedrinha fosse maior e ao invés de explodir no ar, ela tivesse acertado o solo terrestre? Assim como o outro meteoro com 47 Metros passou raspando a terra, se ele tivesse nos atingido? Com que força se daria o impacto e até onde iriam os prejuízos? Mas agora pense melhor: Os Mega Governos das grandes potências constroem á boca miúda suas excelentes bombas atômicas. Apetrechos enormes e potentes capazes de dizimar milhares de vidas e destruir cidades inteiras numa só explosão. Usinas são construídas a três por dois por aí afora e a imprensa fica pianinho, caladinha, mas quando a natureza resolve dizer quem manda nisto tudo e com uma simples pedrinha dá um aperitivo do que pode fazer, aí todo mundo entra em pânico. Gente, nós estamos sentados em bombas atômicas enquanto tomamos sorvete. Sem dúvida o evento na Rússia foi assustador, mas foi um evento natural, não um crime! Crime é criar para matar e matar quem te criou. Eu, honestamente, ficaria feliz em perecer pela explosão provocada por um meteoro vindo do espaço do que ter que conviver com a ideia de que outro ser humano pôs um fim a minha apertando o botão de uma bomba atômica.

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
facebook - tony.casanova1
twitter - prodacultural

Sexo e etiqueta, o objetivo da vida.



O que voces acham de falarmos sobre um assunto que todos gostam? Uebaaaaa! Antes porém eu quero agradecer de coração a todos os Holandeses que tem lido as matérias de Roda Cultural. A voces que hoje somam mais que os brasileiros que nos leem, obrigado pela honra e prestígio das suas presenças. "But before I want to thank most sincerely all those who have read the Dutch subjects of Cultural Wheel. The you who today number more than the Brazilians we read, thanks for the honor and prestige of their presence. Here's the thank you on behalf of Tony Casanova Project Cultural Wheel to all the people of the Netherlands and other countries that are present in this Blog." Vamos falar de sexo?
Sim, de sexo, mas não vulgarizando, dando ao sexo a importância que ele tem. Primeiro vamos esquecer aquela história de que sexo é tudo. Não é. Sexo é ótimo, um verdadeiro alimento, algo de extremo valor, mas definitivamente não é tudo. Quando alguém começa a pensar que seu objetivo central é sexo aí começa a paranoia. Este é o sinal de que este individuo está seriamente doente. Deixando as delongas de lado e parafraseando Odorico Paragassú; "Vamos deixar de lado os entretantos e partir direto aos finalmentes". Que tal observarmos o quesito satisfação? Sim porque sexo é isto e um bom sexo representa satisfação a dois, ou não? É preciso ter alguns cuidados com algumas etiquetas, regrinhas básicas fundamentais e que farão toda diferença na hora do vamo ver. Abaixo vou citar algumas:
1 - Depilação -> Se voce vai a um primeiro encontro e pretende "fazer a festa", depile-se, afinal não vai querer assustar o outro quando ele der de cara com aquela cabeleira lembrando a época do cabelo black power. Vixe, assim não né. Além disso é bem mais higiênico pois os pelos retêm suores, poeira, gordura e tudo que por ali passar. Raspe tudo. Peludão não tá com nada! Imagine o Odor do negócio quando desabafar. Um bom banho antes é essencial, quero dizer é indispensável, por mais que voce tenha tomado banho antes de sair. Ás mulheres, vale lembrar que é preciso banhar as regiões íntimas antes das relações, melhora o odor, dá mais segurança ao parceiro e a aparência fica ótima. Fresquinha. Cuidado com o uso do papel higiênico após aquele pipizinho. Lembre-se que a função do papel é absorver os respingos de urina e não depilar as partes, por isso nada de esfregar o papel. Basta encostá-lo levemente e descartar. Aos fumantes, pelo amor de Deus, se o outro não fuma, respeite-o. Imagine só aquele beijo romântico e a gatinha parece que tá beijando a chaminé da Souza Cruz. Vixe! Dica: Se voce é fumante, esqueça o cigarro duas horas antes do encontro e só volte a fumar após o término. Bom seria largar a troça de vez né não. Aos homens: Sejam cavalheiros, nada de pressa. O que tiver de ser será. Se não for neste dia, será em outro, mas nada de ficar tarando em público, metendo a mão naquilo, aquilo na mão. Controle-se! Tá doido" Quer ser preso por atentado violento ao pudor? Comporte-se e lembre-se: Por mais que ela ou ele disfarce com carinha de anjo, ambos já sabem o que pode rolar se quiserem, por isso aquietem-se e deixem a carne assar para não comerem brasas. Lembre-se sempre que delicadeza é tudo! Aproveite para conversar de forma agradável, esqueça o tempo, deixe que o gelo quebre-se sozinho. Carinho é sempre bom e por isso é gostoso fazer carinhos, mas cuidado com grosserias. Um afago no rosto, carinho nos dedos, nos cabelos, tudo isto gera um clima bom, mas desde que moderado, nada de exagero. Sorria, deixe preocupações de lado, afinal voce está onde queria e com quem queria, quanto ao resto e dai? Cuidado para não cometer um dos três pecados mortais de qualquer encontro: A - Falar da ex ou do ex -> Pelo amor de Deus, ai enfraquece tudo. B - Se mostrar exibicionista e prepotente. C - Falar que é o tal ou a tal na cama -> Vixe, isto é o ó . O sexo é super gostoso, prazeroso e bem vindo, mas não como objetivo, até porque as pessoas sofrem, choram, ficam tristes... independente de sexo. O grande objetivo da vida é ser feliz sempre, com sexo ou sexo, mas sempre buscando estar bem consigo e com os outros, mas se se tiver um espaço para um rala e rola gostoso, porque não? Demorou, vambora!

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
Facebook - Tony.casanova1
Twitter - prodacultural

O melhor da sua vida.



A vida é composta de altos e baixos, parecida em muito com o relevo terrestre e seus cânions, suas montanhas e depressões. Estranhamente muito do que vemos na terra se parece com a vida. O tempo é um excelente exemplo disso; dias ele está lindo, com um sol que nos parece sorrir e convidar a um passeio matinal, em outros ele aparece sombrio e triste, nublado, como se estivesse depressivo. O tempo muda e nem sempre está triste, frio, escuro ou mesmo iluminado, alegre e radiante e a vida também é assim. Vivemos períodos bons onde estamos alegres e muito contentes com tudo e em outros a fé parece nos abandonar, mas se lembrarmos que a vida se parece tanto com o tempo, certamente saberemos que é somente uma passagem e que tudo irá mudar. Devemos estar preparados, prevenidos para as adversidades, ainda que não tardias, elas certamente chegarão. Saber sorver, degustar a felicidade é muito agradável, mas manter-se preparado para as adversidades é bastante sábio. Não declinar nos momentos escuros, nublados da vida é uma boa medida para aquecer-se nos dias frios, mantendo acesa a chama da esperança de que virão outros dias, melhores, bem melhores. A existência do adverso nos mantêm vivos, nos aproxima e nos conduz a fé. Todo conjunto de elementos existentes durante a existência humana foi cuidadosamente elaborado, meticulosamente estudado e harmonicamente montado para que nós possamos enfrentar o frio e sobreviver ao calor e por fim nos deleitar nos dias amenos. Não há força maior que aquela que temos, a que nos acompanha e nos guia durante a vida. Não há poder maior que aquele que nos foi dado para vencer e ninguém poderia nos dar maior segurança que o criador de todo universo. Olhe o mundo e sinta-se minúsculo, abra os braços e tente abraçar o que vê, olhe a volta e tente ver tudo que pode. Lembre-se; Se você sentiu-se pequeno diante de algo tão grandioso, saiba que você é ainda menor que isto, se tentou abraçar e não conseguiu, saiba que ainda que tivesse conseguido, haveria muito mais a abraçar e se por acaso teus olhos alcançaram o horizonte, saiba que após ele existe muito mais que teus olhos não viram. Mas refrigere-se na ideia de que quem projetou tudo isto também projetou você e que você administra tudo isto. São muitas vidas em tuas mãos; desde as mais conhecidas até as ilustres anônimas, árvores, animais, rios, mares, humanos... pode parecer esquisito, mas a vida, aquela de altos e baixos que você vive, se colocada diante de tantas outras vidas que você tem para administrar, torna-se ínfima, pequenina demais. Acorde, abra os olhos e dê um alegre viva para o mundo e lembra-se de dizer a tudo que nele há; "eu sou um aliado e não um inimigo." Um forte abraço e até a próxima.

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
Facebook - tony.casanova1
Twitter - prodacultural

Editorial - O Brasil que se descobre.



Iniciamos o ano de 2013 esperançosos que o Brasil finalmente havia encontrado os eixos e assumido uma posição confortável na opinião da sua população. Sorrimos diante da esperança de emplacar uma Lei da Ficha limpa que não saiu dos nossos sonhos. Depois nos deparamos com a intensa quebra-de-braços do Mensalão e seu polêmico julgamento que resultou em condenação e sentença, mas redundou na mesma pizza de antes. "Quem manda, manda". Vimos também o Estado sendo afrontado, escândalos, saúde pública falida, segurança pública falha e deficiente. É bem a cara do Brasil o Supremo Tribunal Federal determina, através de Leis a condenação dos julgados, cassar mandatos e tudo ficar por isso mesmo, enquanto isso a presidenta assiste sem dizer um ai. Afinal, quem governa uma nação o faz pelo seu povo ou pelo partido? Eu gostaria de saber que povo os acusados e devidamente condenados representam, porque se representassem o povo cumpririam o que as Leis que o próprio Legislativo criou. Para eles não importa a vergonha que nos fazem passar diante do mundo que assiste o nosso "paizinho emergente" sendo lançado na lama da bandalheira, da corrupção e da impunidade. A mim me pareceu a velha cena do "teje preso!" e do "não tô". Se quem pode prender não prende então vamos deitar e rolar. Depois de tudo tivemos lamentavelmente que assistir a tragédia da Boate Kiss em Santa Maria. Estava tudo irregular e nas barbas do Estado, mas não fossem as proporções da tragédia com mais de 230 mortos, tudo ficaria por baixo do pano. Lógico que quando ocorre o Estado manda logo prender o "culpado", mas jamais assume publicamente que deixou de fiscalizar, permitiu a abertura e funcionamento e consequentemente tem uma enorme parcela de responsabilidade em tudo. Mas a culpa é da burocracia, da morosidade, das filas, nunca do Estado, isto porque ninguém processou o Estado por conta do acontecido. Aliás, no Brasil ninguém processa o Estado por nada. Acidentes fatais provocados por buracos nas ruas, danos materiais, falta de fiscalização...enfim. Está na Constituição todos os deveres do Estado e naquilo em que ele falhar, deixar de cumprir ou for negligente, está passivo de processo penal. Opa, calma! Estamos no Brasil, onde quem tem dinheiro e poder só vai preso se quiser. Não foi este o exemplo do PT e seus condenados no Julgamento do Mensalão? Justiça? Ora, se o caso vai ao Supremo e todo os condenados saem dando risadas de lá... cadê a Justiça? Ora, ora meus amigos, o voto é secreto e eu não vou dizer em quem vou votar nas próximas eleições, mas adiantarei aqui em quem NÃO votarei: NENHUM dos envolvidos no escândalo do mensalão, nem os candidatos dos seus partidos, nem as suas coligações terão meus votos. Eu não acredito em quem defende bandido, mas em quem está do lado da Justiça e durante o Julgamento ficou bem claro quem estava apoiando a bandidagem e quem estava agindo pelo povo. Ainda que alguns tenham usado de sutileza na ideia de enganar a opinião pública e parecerem "bonzinhos", ficou claro quem é do bem e quem é do mau. Infelizmente tenho que revelar que pouco tenho a me orgulhar deste governo e do partido que o representa, sempre envolto nos mais escabrosos escândalos e na mesma postura: Os acusados danam-se a confessar inocência enquanto que os demais cruzam os braços a apoiá-lo.Vergonhoso!

Texto de Tony Casanova - Direitos Autorais e de Copyright reservados ao autor.
Twitter - @prodacultural
Facebook - tony.casanova1